Her zorluktan sonra kolaylığın olacağını söyleyen Rabbimiz, içerisinde bulunduğumuz bu zorlu günleri de kolaylıkla atlatmayı bizlere nasip eylesin. Efendimizin İslam' ı tebliğ ettiği ilk zamanlarda karşılaştığı problemleri, ümitsizliğe düşmeden büyük bir umutla mücadele etmesi bizlere problem anında ve sürecinde takınmamız gereken tavrı göstermektedir. 

Önceki yazımızda Efendimize peygamberliğin verilişinden ve o süreçten söz etmiştik. Peygamberliğin ilk yıllarında Efendimiz İslam dinini bir süre gizli tebliğ etmiştir. Toplanma yeri olarak da Erkam b. Ebu'l-Erkam'ın evi seçilmiştir. Bu sebepten Daru'l Erkam İslam tarihinde ilk okul olarak bilinmektedir. Müslümanlar bu süreçte ibadetlerini evlerinde gizli olarak yapmışlardır. Müslümanlar çok güvendikleri kişilere İslam'ı anlatmışlar ve bunu bir sır olarak saklamışlardır. Peygamberliğin dördüncü yılında ise  " Sana emrolunan şeyi açıkça ortaya koy, müşriklere aldırma" ayeti ile Efendimize açıktan tebliğ etmesi emredilmiştir. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz halkı açıktan İslam'a davet etmeye başlamıştır. Açık davetin başlaması ile İslam, Mekke'de yayılma göstermiştir. Mekke halkı ikiye ayrılmıştır: 1) Müslümanlar 2) Müslümanlığı kabul etmeyen müşrikler. 

Müşriklerin, Müslümanlara karşı davranışları beş safhadan geçmiştir: Alay, hakaret, işkence, ilişkileri kesme(boykot), memleketten çıkarma ve öldürme(şiddet politikası). Müslümanlar inandıkları din uğruna bu tür yaptırımlara maruz kalmışlardır. 

Kureyşliler başlangıçta peygamberliği önemsememiş görünmüşlerdir. İman etmemekle beraber putlarına söz söylenmedikçe peygamberin davetine ses çıkarmamışlardır. Yalnızca peygamberi görünce "işte gökten kendisine haber geldiğini iddia eden... " diyerek eğlenmişlerdir. Putlarla ilgili şu ayet inince "Siz de; Allah'ı bırakıp tapmakta olduklarınız(putlar) da hiç şüphesiz Cehennem odusunuz..." müşrikler son derece kızmışlar ve artık Müslümanlara düşman olup hakaret etmeye başlamışlardır. Sosyal adaletsizliğin olduğu Mekke'de şehrin büyükleri kendilerinden daha güçsüz ve savunmasız kişilere eziyet ve işkence yapmaya başlamışlardır. Şiddetli işkencelere maruz kalanlar arasında Bilal-i Habeşî, Habbab bin Eret, Ammar bin Yasir ve daha niceleri bulunmaktaydı. Bu dönem de işkence safhası olarak isimlendirilir. İşkence safhasında Mekke müşrikleri Efendimize bile büyük eziyet vermişlerdir. Bunlardan birine örnek verecek olursak; azılı müşriklerden Ukbe bin Ebî Muayt, Efendimiz ibadet ederken sırtına deve işkembesi bırakmıştır. Bu duruma şahit olan Hz. Fatıma koşarak babasına gitmiş ve gözyaşları içinde Efendimizin elbiselerini temizlemiştir. Boykot safhası olarak adlandırılan safhada ise Haşimoğulları ve Müslümanlarla her türlü iletişim kesilmiş, ticari ilişkilerden ailevi ilişkilere kadar her türlü ambargo uygulanmıştır. Bu safha zorluklar içerisinde geçen yıllardır. Efendimiz bu yıllarda en büyük destekçileri eşi Hz Hatice ve amcası Ebu Talib' i kaybetmiştir. Bu olanlardan sonra Efendimiz çok üzülmüş ve bu yıla "Hüzün Yılı" denmiştir.  

Azılı müşrikler bunlarla da yetinmemişler Müslümanları inandıkları din sebebiyle şehid etmişlerdir, nitekim İslam'ın ilk şehitleri Yasir ve Sümeyye'dir. Tüm bu yapılanlar İmanı tam olan Müslümanları asla pes ettirmemiş bilakis İslam'ın etkisi hep büyüyerek artmıştır. Bu yıldırma ve caydırma girişimlerine karşı Efendimiz'in tavrı da söylediği şu söz gibi olmuştur: "Güneş'i sağ elime, Ay'ı da sol elime verseler, ben yine bu dinden, bu tebliğden vazgeçmem. Ya Allah, bu dini hâkim kılar, yahut ben bu uğurda canımı veririm." 

Müşriklerin yaptıkları eza ve cefalar bu şekilde olunca Müslümanlar kendilerini daha güvende hissedecekleri bir beldeye gitmek istemişlerdir. Bu sebeple adil hükümdar Necaşî'nin memleketi olan Habeşistan'a göç etmek zorunda kalmışlardır. Bu da memleketten çıkarma safhası olarak bilinmektedir. Tüm bunlar göstermektedir ki şartlar ne olursa olsun İslam dinini müdafaa etmeli ve bu mukaddes davaya sahip çıkmalıyız.